Κάποτε, πριν από εκατό χρόνια, σ΄αυτό το χωριό ζούσαν πάνω από οχτακόσιοι άνθρωποι. Αν αναλογιστεί κανείς πως τότε οι οικογένειες ήταν πολυμελείς, μπορεί εύκολα να συμπεράνει πως περισότεροι από τους μισούς κατοίκους ήταν μικρά παιδιά που έτρεχαν πάνω κάτω φωνάζοντας και γελώντας στους στενούς και ανηφορικούς δρόμους του χωριού. Πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτό σήμερα, όταν ξέρει πως το χειμώνα ζουν πλέον 5 άνθρωποι όλοι κι όλοι. Ένα χωριό φάντασμα είναι το χειμώνα το πανέμορφο ορεινό χωριό της Εξωγής με μια θέα που θα ζήλευε και η Σαντορίνη. Κάθε καλοκαίρι ζωντανεύει με τον ερχομό των ξενιτεμένων παιδιών του και των τουριστών. Όπως και να έχει όμως, πολύ περισσότερα είναι τα ερείπια από τα όρθια σπίτια.
Σ΄αυτά τα ερείπια περιπλανηθήκαμε και αναρωτηθήκαμε για πολλά και κυρίως για τον εξολοθρευτή χρόνο με την τρομερή δύναμη που έχει να σβήνει τα πάντα με το πέρασμά του. Είδαμε κρεβάτια μέσα σε ερείπια στη θέση που βρίσκονταν όταν τα σπίτια εγκαταλείφθηκαν από τους ενοίκους τους - ποιος ξέρει πότε και με ποιο τρόπο. Είδαμε παλιά ελαιοτριβεία που έβγαλαν τον τελευταίο καρπό τους πριν από πολλές δεκαετίες. Είδαμε καμπαναριά αιώνων που στέκουν ακόμη όρθια. Είδαμε δέντρα να φυτρώνουν και να γιγαντώνουν μέσα σε εκκλησίες που κανείς δε θυμάται πια πότε λειτούργησαν για τελευταία φορά
