Από πού πάνε για το Περιβόλι;

Στις τάξεις των φυσιολατρών είναι εδραιωμένη η πεποίθηση πως αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι κρυφοί παράδεισοι, καλό είναι να παραμένουν – όσο αυτό είναι δυνατόν - κρυφοί και να μην διαφημίζονται από τους επισκέπτες τους, προκειμένου να μη δεχθούν τη μαζική και διαβρωτική εισβολή των τουριστών 

Ένας τέτοιος κρυφός παράδεισος είναι η παραλία Περιβόλι στον κόλπο των Αφαλών. Γνωστή μόνο  στους κατοίκους της γύρω περιοχής και, μέχρι πέρυσι, και στους εραστές του ελεύθερου κάμπινγκ, μιας και ένας υπεραιωνόβιος ελαιώνας έφτανε κυριολεκτικά μέχρι τη θάλασσα, προσφέροντας τη λυτρωτική σκιά του σε λουόμενους και κατασκηνωτές. 

Και λέμε πως έφτανε χρησιμοποιώντας παρελθοντικό χρόνο, γιατί αυτός ο ελαιώνας δεν υπάρχει πια. Το τοπίο που συναντούμε πλέον φτάνοντας εκεί, προκαλεί σοκ και δέος σε όποιον γνώριζε την περιοχή παλαιότερα. Οι ελιές κείτονται κατακρεουργημένες μέσα σε ένα τοπίο που είναι σαν να έχει αλωθεί από δρεπανηφόρα άρματα. Ποιος και γιατί άραγε το έκανε αυτό; Ήθελε να ξεφορτωθεί τις ελιές για να χτίσει; Και για να χτίσει έπρεπε να καταστρέψει δεκάδες ελιές; Ήθελε την ξυλεία; Ήθελε να απαλλαγεί από τους κατασκηνωτές; 

Ό,τι και αν ήθελε, όσο και νομότυπα πιθανόν να κινήθηκε, αυτός που το έκανε σίγουρα δε γνωρίζει τι θα πει μέτρο, τι θα πει σεβασμός στο περιβάλλον και στο ιερό δέντρο της ελιάς αλλά και στην ιστορία αυτού του τόπου και των ανθρώπων που τον δούλευαν με αίμα και ιδρώτα.

Στην πορεία διαπιστώσαμε πως ο δρόμος προς την παραλία αποκρύπτεται. Όχι από φυσιολάτρες, αλλά πιθανότατα από ανθρώπους που κινούνται από ίδιο συμφέρον. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια εξαίρεση στην προαναφερθείσα πεποίθηση των φυσιολατρών, η οποία μας βρίσκει γενικά σύμφωνους και να δημοσιοποιήσουμε την ύπαρξη αυτού του κρυφού παραδείσου. Θα εκθέσουμε όσα είδαμε και μας θύμωσαν, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθήσουμε για να μη γίνουν άλλα χειρότερα. Θα δείξουμε, όμως, και τις ομορφιές αυτού του κρυμμένου παραδείσου   

Η άκυρη(;) πινακίδα

Η πρώτη έκπληξη που συναντούμε είναι πως ενώ υπάρχει δρόμος ο οποίος καταλήγει στην παραλία, ο δρόμος αυτός χαρακτηρίζεται ως αδιέξοδο από μια πινακίδα. Μια πινακίδα που δεν φαίνεται να έχει τοποθετηθεί από την αστυνομία ή το Δήμο αλλά, το πιο πιθανό, από ιδιώτη. 

Όποιος και αν τοποθέτησε πάντως αυτή την πινακίδα, δίνει ψευδείς πληροφορίες στον επισκέπτη του νησιού. Σίγουρα, ο δρόμος αυτός από ένα σημείο και μετά είναι στενός και δύσβατος για τα αυτοκίνητα και θα μπορούσε να μπει ένα σήμα που θα απαγορεύει την είσοδο των αυτοκινήτων. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός του αδιέξοδου για ένα δρόμο που καταλήγει σε μία πολύ όμορφη παραλία και ο οποίος μπορεί να διανυθεί από πεζούς, ποδηλάτες και μοτοσικλετιστές

Ο κατακρεουργημένος ελαιώνας

Στο τέλος αυτού του δρόμου, ξεκινούσε ένα όμορφο μονοπάτι που περνούσε μέσα από τον υπεραιωνόβιο ελαιώνα. Στην παρακάτω φωτογραφία μπορούμε να δούμε πώς ήταν η περιοχή του ελαιώνα πριν και μετά το καλοκαίρι του 2019. 

Περισσότερες φωτογραφίες από την επίσκεψή μας τον Αύγουστο του 2019 μπορούμε να δούμε παρακάτω

Την παραλία αυτή την επισκεφτήκαμε και φέτος, τον Αύγουστο του 2020, θέλοντας να διαπιστώσουμε εάν τα κομμένα δέντρα θα πέταγαν κλαδιά και θα έδειχναν σημεία ζωής. Δυστυχώς, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, τα περισσότερα δέντρα στέκουν κομμένα και νεκρά. Οι θάμνοι, δε, τείνουν να τα σκεπάσουν 

Στην πάνω φωτογραφία βλέπουμε μια συκιά που οι ρίζες της είναι δίπλα από τις ρίζες της ελιάς έτσι ώστε να δίνει την πικρή εντύπωση πως πέταξε μέσα από την κομμένη ελιά 

Στην πάνω φωτογραφία βλέπουμε πως οι θάμνοι "πνίγουν" σιγά-σιγά τις κομμένες ελιές. Στην κάτω φωτογραφία, βλέπουμε την αγαπημένη ελιά των κατασκηνωτών, κατακρεουργημένη

Οι ομορφιές του παραδείσου

Παρ' όλη τη βίαιη επέμβαση που δέχθηκε το μέρος αυτό, οι εικόνες που εξακολουθεί να προσφέρει στον επισκέπτη είναι μοναδικές. Στην κάτω φωτογραφία βλέπουμε τη μόνη ελιά που γλίτωσε από τη μανία των καταστροφέων. Είναι μια ελιά που, ενάντια σε κάθε λογική, φύτρωσε και μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στην παραλία. Προφανώς δεν μπόρεσε να αντέξει την αλμυρότητα του εδάφους και ξεράθηκε. Τώρα μένει εκεί, ξερή αλλά όρθια, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Μόνη αυτή όρθια, κάνοντας ακόμη πιο εμφατική τη βιαιότητα των ανοσίων