Ξεχάστηκε στις κάρτες μνήμης και στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή το Ημερολόγιο του φετινού Αυγούστου και παραπονέθηκε. Είδε και τα πρόσφατα σχέδια για "επενδύσεις" και "ανάπτυξη" και ταράχτηκε ακόμη περισσότερο. Θα βγει λοιπόν το ημερολόγιο, έστω και βαριά ετεροχρονισμένο, θέλοντας να μοιραστεί για μια ακόμη φορά όμορφες εικόνες, αλλά και σκέψεις, από ένα τόπο που από τη μια παλεύει για να ζήσει τους ανθρώπους του και από την άλλη για να διατηρήσει την ψυχή του. Δεν είναι εύκολος ο αγώνας αυτός και οι ισορροπίες είναι λεπτές. Από τη μια η αδιαφορία της πολιτείας που στερεί βασικές υποδομές από τον ντόπιο πληθυσμό και από την άλλη τα “επενδυτικά” κοράκια που δείχνουν απίστευτη ασέβεια στη γη που κάποτε έτρεφε χιλιάδες ανθρώπους με τον ιδρώτα τους, δείχνουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Και θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, όσο δεν υπάρχουν αντιδράσεις
Φέτος, τα νέα από τη φύση δεν είναι καλά. Το πρώτο πράγμα που έβλεπε κανείς, φτάνοντας στο νησί, ήταν ότι οι άλλοτε καταπράσινες πλαγιές είχαν αρχίσει να παίρνουν το χρώμα της σκουριάς. Σε άλλες πλαγιές περισσότερο, σε άλλες λιγότερο, η σκουριά προχωρούσε σαν αρρώστια. Μήνες διαρκούς ανομβρίας -σε ένα τόπο μάλιστα που φημιζόταν για τις πολλές και έντονες βροχές του- οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα που δεν ήταν μόνο άσχημο αισθητικά, αλλά είχε βαριά επίπτωση και στις καλλιέργειες, προμηνύοντας άσχημα μαντάτα και για τις επόμενες καλλιεργητικές χρονιές.
Και, όμως, την ίδια στιγμή που η φύση διψάει, ο άνθρωπος σπαταλάει το θείο δώρο και οι νεόχτιστες ενοικιαζόμενες βίλες διαφημίζουν – μέσα στις παροχές τους – και τις πισίνες που διαθέτουν για να τσαλαβουτούν οι ένοικοί τους, την ώρα που η θάλασσα είναι δίπλα τους
Μια θάλασσα βέβαια που τον Αύγουστο γεμίζει από πλεούμενα κάθε είδους και μεγέθους, που κουμαντάρονται από καπεταναίους που δε σέβονται ούτε τη φύση ούτε τους ανθρώπους. Οι θάλασσες φτώχυναν, τα ψάρια λιγόστεψαν. Αχινούς πια δε βλέπεις, οι μόνοι που είδαμε ήταν τρεις τέσσερις από τον εισβολέα του Σουέζ, αυτούς με τα μεγάλα αγκάθια. Οι πεταλίδες που κάποτε γέμιζαν τα βράχια στον κόλπο των Αφαλών, ελάχιστες πια. Για πίνες δε, ούτε λόγος.
Ίσως η υπεραλίευση, ίσως η ρύπανση που φέρνουν τα πολλά σκάφη, ίσως τα ιχθυοτροφεία Ιθάκης που έκλεισαν αφήνοντας πίσω όλο το σκουπιδαριό τους, χωρίς να τους κυνηγήσει κανείς και χρειάστηκαν πανευρωπαϊκές εθελοντικές δράσεις για να το καθαρίσουνε.
Η Ιθάκη μπορεί να γλίτωσε από τη λαίλαπα του υπερτουρισμού, κινδυνεύει όμως από δύο επίσης πολύ σημαντικά θέματα. Από τη μία είναι, όπως αναφέραμε, ο μεγάλος φόρτος των σκαφών που δέχονται οι θάλασσές της και η ανεξέλεγκτη δράση τους. Από την άλλη, είναι η συσσώρευση μεγάλης έκτασης γης στα χέρια λίγων, με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη τουρισμού για πλούσιους.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις συγκέντρωσης εκατοντάδων στρεμμάτων η κάθε μία. Εφοπλιστές, επενδυτικοί όμιλοι και πάσης φύσεως κοράκια καραδοκούν να φράξουνε τη γη και τις παραλίες και να παρέχουν τουρισμό στους πλούσιους, τάζοντας στους ντόπιους καθρεφτάκια και κούφιες υποσχέσεις.
Αν θέλουμε να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει στα μικρά νησιά που δεν έχουν ακόμη αλωθεί από τον υπερτουρισμό, υπάρχει λύση, αλλά αυτή είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να δοθεί από τη σημερινή κυβέρνηση της καταστροφής και του ξεπουλήματος. Και η λύση δεν είναι άλλη από την απαγόρευση της εκτός σχεδίου δόμησης και τη θέσπιση «κόφτη» ώστε να αποτραπούν οι μεγάλες συγκεντρώσεις ιδιοκτησίας
Δεν τρέφουμε πολλές ελπίδες.
Παρόλα αυτά, εμείς παραμένουμε απαισιόδοξα αισιόδοξοι (ή μήπως αισιόδοξα
απαισιόδοξοι;), γιατί ίσως δεν γίνεται
αλλιώς. Ας απολαύσουμε λοιπόν όμορφες εικόνες που μπορεί να μας χαρίσει ακόμη η
φύση του νησιού αυτού, που ακόμη και τον Αύγουστο έχει ακόμη πολύ χώρο για όποιον
θέλει να περάσει όμορφες στιγμές, μακριά από το θόρυβο και την επίπλαστη
διασκέδαση. Και πόσο ωραίο είναι όταν το κάνει μαζί με τους ανθρώπους που αγαπά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου