Ημερολόγιο Αυγούστου 2023

Μέσα στο ζοφερό κλίμα των πυρκαγιών, των πλημμυρών, της διάλυσης κάθε κρατικού και δημόσιου μηχανισμού, του ξεσπιτωμού χιλιάδων  και του χαμού δεκάδων συνανθρώπων μας, εσύ τολμάς να ανεβάζεις ημερολόγια Αυγούστου; Δε γίνεται αλλιώς, προχωράμε, μα δεν ξεχνάμε

30/7 

Ξεκινάμε το ταξίδι με το νου μας στο υπέροχο τραγούδι των μοναδικών Tindersticks, με το βίντεο να είναι γυρισμένο στην Ιθάκη

30/7, Ανωγή

Τα μενίρ της Ανωγής. Πρόκειται για εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς που δίνουν την εντύπωση πως έχουν λαξευθεί από ανθρώπινο χέρι. Βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την περιοχή γύρω από την Ανωγή Ιθάκης και οι ντόπιοι τους έχουν δώσει ονόματα. Εδώ βλέπουμε τον πιο ψηλό και πιο «μενιρόσχημο» βράχο, τον «Αράκλη», παραφθορά μάλλον του "Ηρακλής"

 

1/8, Σαρακήνικο

Σαρακήνικο Ιθάκης. Όπως φαίνεται, κάθε νησί έχει και το δικό του Σαρακήνικο. Ειδικά όμως αυτό της Ιθάκης έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Η ιστορία αυτή ξεκινάει το 1978, όταν διακόσιοι Γερμανοί αγόρασαν μια έκταση 480 στρεμμάτων, ξεκινώντας να φτιάξουν ένα κοινόβιο με εναλλακτικό τρόπο ζωής, μακριά από τις ανέσεις και τους ρυθμούς του σύγχρονου πολιτισμού. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο κοινόβιο στην Ελλάδα. 

Το πείραμα απέτυχε τελικά, καθώς πολύ λίγοι από αυτούς μπόρεσαν να συνεχίσουν, άφησε όμως το στίγμα του. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι πέρυσι, το Σαρακήνικο προβαλλόταν ως ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για όσους θέλουν να κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελλάδα. Όλα αυτά μέχρι φέτος, όταν περιπολικά της αστυνομίας ενισχυμένα με δυνάμεις από τη γειτονική Κεφαλονιά εκδίωξαν τους ελεύθερους κατασκηνωτές. Επιχειρηματίες, δήμαρχος και αστυνομία σε έναν άψογο συγχρονισμό κατόρθωσαν να διώξουν από το νησί δεκάδες ή εκατοντάδες νέων κατά βάση ανθρώπων στερώντας από το νησί τη ζωντάνια τους , αλλά και τα λίγα έστω χρήματα που θα άφηναν στα ντόπια μαγαζιά. 

Τώρα η παραλία έχει γεμίσει ξαπλώστρες και κότερα που φτάνουν μέχρι και τα 50 μέτρα από την ακτή, πιέζοντας ασφυκτικά τους λουόμενους και ρυπαίνοντας τα κρυστάλλινα νερά του κόλπου. Αυτά όμως φαίνεται πως δεν ενοχλούν τις διαπλεκόμενες εξουσίες που δεν μπορούν να ανεχτούν πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να περνούν καλά χωρίς να γίνονται καταναλωτές ακριβών υπηρεσιών. 

Δεν τρέφουμε επίσης αυταπάτες πως η εκδίωξη των κατασκηνωτών ενόχλησε την πλειοψηφία των πολιτών. Ο συντηρητικός μικροαστός εχθρεύεται την ελευθεριότητα, όχι γιατί απειλείται από αυτήν, αλλά γιατί κατά βάθος ζηλεύει. Ζηλεύει την ελεύθερη ζωή που καταφέρνουν να βιώνουν κάποιοι άνθρωποι, σε αντίθεση με αυτόν. Καλό είναι λοιπόν να γνωρίζουμε πως ο αγώνας για τη ΓΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , εκτός από τις εξουσίες, θα έχει απέναντί του και το ζηλόφθονα μικροαστό

 

1 Αυγούστου

Το φετινό Αύγουστο είχαμε δύο πανσελήνους, που μας έδωσαν την ευκαιρία να αποτυπώσουμε μοναδικές εικόνες 

16 Αυγούστου, Φρίκες - Κιόνι - Κριτάμι

Από το λιμανάκι των Φρικών στο Κιόνι και μετά στην παραλία Κριτάμι πίσω από το εκκλησάκι του Αη Λιά.

Τα ταχύπλοα περνούν διαβολεμένα και σύρριζα στη βάρκα, νομίζοντας πως ο υπόλοιπος κόσμος είναι απλά το φόντο του μικρόκοσμού τους, αδιαφορώντας για τους πάντες και τα πάντα.

Ένας κορμοράνος που πλέει στην επιφάνεια (ή μάλλον θαλασσοκόρακας , το επιδημητικό είδος κορμοράνου που βρίσκεται στη χώρα μας) χάνεται κάτω από το νερό βλέποντάς μας να πλησιάζουμε. Μάταια τον περιμένουμε να ξαναβγεί. Είναι ικανός να  βουτήξει σε βάθος δεκάδων μέτρων και να μείνει αρκετή ώρα κάτω από το νερό. Όταν ανέβει στην επιφάνεια θα είναι πλέον πολύ μακριά μας.

Σε όλη τη διαδρομή συναντάμε μικρούς κόλπους, όπου κινούνται ή αγκυροβολούν κάθε είδους σκάφη. Από ταπεινές και αργοκίνητες ψαρόβαρκες μέχρι προκλητικά γρήγορα ταχύπλοα. Από όμορφα ιστιοφόρα με έμπειρους ή και ατζαμήδες οδηγούς μέχρι τεράστιες και άσχημες θαλαμηγούς που εκείνη τη στιγμή στο κατάστρωμα θαλαμηπόλοι μπορεί να σερβίρουν γεύμα στους υψηλούς ιδιοκτήτες. Και το εντυπωσιακό σε όλο αυτό το σκηνικό είναι πως όλοι, από εντελώς διαφορετική αφετηρία και με εντελώς διαφορετικά μέσα χαίρονται ακριβώς το ίδιο πράγμα. Τη μαγεία των νερών του Ιονίου. Ίσως μάλιστα οι πιο ταπεινοί από τους επισκέπτες να είναι σε θέση να εκτιμήσουν καλύτερα την ομορφιά αυτή και να την ευχαριστηθούν περισσότερο.

Μπαίνουμε για λίγο στον πολυσύχναστο και γεμάτο σκάφη κόλπο του Κιονιού. Φωτογραφίζουμε ένα όμορφο ιστιοφόρο και συνεχίζουμε αφήνοντας πίσω μας τους τρεις ανεμόμυλους, που στέκουν ακόμη όρθιοι, σαν άγρυπνοι φρουροί του κόλπου . Περνάμε δίπλα από το εκκλησάκι του Αη Λια, χτισμένο στα βράχια, δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα, ίσως το μοναδικό εκκλησάκι του Αη Λιά στην Ελλάδα που δεν βρίσκεται σε βουνό.

Φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό που είναι μια όμορφη παραλία που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία είναι η ομορφιά της φύσης και από την άλλη η ανθρώπινη βαρβαρότητα και η αδιαφορία κάθε εξουσίας να καθαρίσει αυτή την πανέμορφη παραλία από την ανθρώπινη ασχημοσύνη. Ίσως το κάνει όταν ανοίξει δρόμο για αυτοκίνητα και δώσει την παραλία για ενοικίαση σε ξαπλώστρες και μπιτσόμπαρα, όπως έκανε στα Καμίνια, στην παραλία κάτω από το Βαθύ. Προς το παρόν, πρόσβαση από τη στεριά ευτυχώς δεν υπάρχει και πίσω από την παραλία ένα χειμωνιάτικο ρέμα έχει φτιάξει μια άγρια, μαγική και σκιερή διαδρομή

Επιστρέφουμε στις Φρίκες το βράδυ πλέον. Ο ουρανός πίσω από τα βουνά έχει πάρει φωτιά. Τα φώτα έχουν ανάψει και οι παραλιακές ταβέρνες ετοιμάζονται για να υποδεχτούν τη βραδινή φουρνιά όσων ακόμη μπορούν να πληρώνουν

 19 Αυγούστου, Εξωγή - Ρουσάνο - Πόλη

Στον απόηχο της καιόμενης Ελλάδας, εκτιμώντας ακόμη περισσότερο το μικρό και αλώβητο ακόμη παράδεισο της Ιθάκης, με μια παρέα από πιτσιρικάδες που με βαφτίσανε αρχηγό, ξεκινάμε από την Εξωγή προς το οροπέδιο του Ρουσάνου με τελικό προορισμό την παραλία του Σταυρού, την Πόλη, μια διαδρομή συνολικού μήκους 5 περίπου χιλιομέτρων. Μεγάλο το μονοπάτι, μεγάλο όμως και το κείμενο που ακολουθεί και ίσως και λίγο γκρινιάρικο. Δε γίνεται όμως να βλέπουμε μόνο τις ομορφιές της φύσης και να εθελοτυφλούμε στις ασχήμιες που πηγάζουν από την ανθρώπινη αυθαιρεσία και αδιαφορία

Το μονοπάτι ξεκινά από τον ασφάλτινο δρόμο που καταλήγει στην Εξωγή. Υπάρχει μια σχετική πινακίδα που υποδεικνύει την αρχή του, τοποθετημένη όμως πρόχειρα, σαν να είναι  πεταμένη, μερικά μέτρα πιο πέρα. Πρόχειρη όμως φαίνεται να είναι και η συνολική διαχείριση όλου αυτού του φιλόδοξου σχεδίου της διάνοιξης, συντήρησης και σηματοδότησης των ιστορικών μονοπατιών.

Μια ιδέα που ξεκίνησε από κάποιον ρομαντικό, το Διονύση το Συκιώτη, με προσωπική δουλειά και αντιμετωπίζοντας πολλές φορές το χλευασμό των ντόπιων. Απτόητος όμως αυτός και επίμονος, συνέχιζε την προσπάθειά του καταλαβαίνοντας  πως για να ενστερνιστεί το όραμά του η εξουσία και οι κάτοικοι, έπρεπε να τους πείσει πως αυτό θα αποβεί μακροπρόθεσμα προσοδοφόρο για το νησί. Γιατί δυστυχώς έτσι κινούνται τα πάντα στην Ελλάδα. Με βάση τη λογική του οικονομικού κέρδους.

Τελικά φαίνεται πως, μετά από πολλά χρόνια, τους έπεισε. Έτσι, κάποια στιγμή έπεσαν οι σχετικές χρηματοδοτήσεις, ανατέθηκε σε κάποια ιδιωτική εταιρεία το έργο της διάνοιξης και της σηματοδότησης των μονοπατιών, έπεσαν πολλά χρήματα (πιθανότατα πολύ περισσότερα από ό,τι αν αποφάσιζε ο ίδιος ο δήμος να πραγματοποιήσει το έργο), σε κάποιες περιπτώσεις τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου όμορφα (όπως στην περίπτωση του μονοπατιού Ανωγή – Κιόνι) και πλέον το έργο αυτό παρουσιάζεται στο κοινό με όμορφες πινακίδες σε περίοπτα σημεία του νησιού ως κάτι τελειωμένο και ολοκληρωμένο.

Όμως αυτό το έργο απαιτεί συνεχή συντήρηση και αυτό δυστυχώς δεν το βλέπουμε. Για παράδειγμα, σε πολλούς ξύλινους πασσάλους έχουν φύγει οι σχετικές επιγραφές και έχουν απομείνει απλά όρθια κούτσουρα. Σε κάποια σημεία των διαδρομών επίσης, τα μονοπάτια έχουν κλείσει (έχουν λογκώσει όπως λέμε εδώ). Ακόμη και η σηματοδότηση σε κάποιες διαδρομές είναι προβληματική. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου τουρίστες, εμπιστευόμενοι την πινακίδα στην αρχή του μονοπατιού, μπαίνουν μέσα και τελικά χάνονται

Ας αφήσουμε όμως τις γκρίνιες και ας επιστρέψουμε στη διαδρομή, η οποία ξεκινά αρχικά οριζόντια και κινείται σε υψόμετρο 300 μέτρων. Είναι ευδιάκριτη και καθαρή, επειδή πιθανότατα τα κατσίκια έχουν αναλάβει εθελοντικά τη συντήρηση του κομματιού αυτού. Κινούμαστε αρχικά από Βορρά προς Νότο, παράλληλα με τη νοητή ευθεία που ενώνει τον κόλπο των Αφαλών με τον κόλπο της Πόλης. Αριστερά μας και κάτω απλώνονται τα χωριά του Πλατρειθιά και του Σταυρού. Κάποια στιγμή, από κάποιο άνοιγμα των βουνών, φανερώνεται για λίγο το λιμανάκι των Φρικών. Συνεχίζοντας, εμφανίζεται ο εντυπωσιακός κόλπος της Πόλης. Το μονοπάτι αρχίζει σιγά-σιγά να κατηφορίζει ώσπου φτάνουμε πάνω από ένα αμπέλι. Από κει και πέρα χρειάζεται προσοχή, γιατί τα σημάδια δεν είναι ικανοποιητικά. Μετά από μερικές δεκάδες μέτρα φτάνουμε σε ένα σημείο όπου υπάρχει ένας πάσσαλος, αυτός που θα έπρεπε να έχει τις επεξηγηματικές επιγραφές για τις οποίες μιλήσαμε προηγουμένως. Εν πάσει περιπτώσει, είναι το σημείο όπου το μονοπάτι που πήραμε συναντιέται με ένα άλλο μονοπάτι που ξεκινάει από το εκκλησάκι της Παναγίας στα Περναράκια.

Εκεί κανονικά πρέπει να συνεχίσουμε προς τα κάτω αν θέλουμε να βγούμε στο Σταυρό , εμείς όμως θα πάμε για λίγο προς τα πάνω για να δούμε το μικρό όμορφο οροπέδιο με τον εντυπωσιακό βράχο στη μέση του. Για τη διαδρομή αυτή υπάρχουν κάποια σημάδια, κυρίως όμως από εμπειρία κινούμαστε και μετά από πέντε λεπτά φτάνουμε στο οροπέδιο. Από εκεί μπορούμε να θαυμάσουμε τη θέα προς την Κεφαλονιά, αλλά και να δούμε στην κορυφή του όρους Νήιο το εκκλησάκι της Παναγίας στα Περναράκια, περιτριγυρισμένο από πανύψηλες κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τηλεόρασης. Και είναι πραγματικά λυπηρό τα δύο πιο εμβληματικά σημεία της Ιθάκης, η Μονή των Καθαρών και η εκκλησία στα Περναράκια, από όπου μπορείς να απολαύσεις υπέροχες ανατολές και ηλιοβασιλέματα, να ασφυκτιούν από τις κεραίες αυτές.

Μετά από μια μικρή στάση ξεκούρασης στο οροπέδιο γυρίζουμε προς τα πίσω, επιστρέφοντας στο σημείο συνάντησης των δύο μονοπατιών. Από εκεί και πέρα, η διαδρομή είναι ευδιάκριτη για μεγάλο μέρος και δεν απαιτούνται σημάδια. Πλησιάζοντας όμως στα Καλύβια, το μονοπάτι κλείνει και σημάδια δεν φαίνονται. Μια παλιά πινακίδα που υποδεικνύει το μονοπάτι έχει χαθεί μέσα στα χορτάρια και πάλι από διαίσθηση φτάνουμε σε ένα χωματόδρομο, ο οποίος θα μας οδηγήσει στην Πόλη, την παραλία του Σταυρού

Πριν όμως φτάσουμε εκεί, πρέπει να ανοίξουμε κάποια συρματοπλέγματα από τα πολλά που συναντούμε στις διαδρομές μας στα βουνά και τα οποία έχουν τοποθετηθεί από κτηνοτρόφους ώστε να μπορούν τα κατσίκια τους να βόσκουν και να κινούνται ελεγχόμενα μέσα σε μεγάλες εκτάσεις. Δεν ξέρουμε πόσο νόμιμες είναι αυτές οι πρακτικές, ξέρουμε όμως πόσο ενοχλητικές είναι για όσους κινούνται νόμιμα πάνω στα πανάρχαια μονοπάτια. Και σε περίπτωση ανάγκης, μπορούν κάλλιστα να καταστούν επικίνδυνες

Ακολουθούμε το χωματόδρομο και σε δέκα λεπτά φτάνουμε στην παραλία της Πόλης, όπου μια βουτιά στα δροσερά νερά της θα απαλύνει την κούρασή μας

18 Αυγούστου, Ηλιοβασίλεμα στα Περναράκια

Από την εκκλησία της Παναγίας στα Περναράκια στο βουνό της Εξωγής μπορεί κανείς να απολαύσει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα

21 Αυγούστου, Άγιος Νικόλα0ς - Βίγλα - Κιόνι

Με την ίδια παρέα των πιτσιρικάδων - και με την προσθήκη κάποιων μεγαλύτερων αυτή τη φορά - ξεκινήσαμε να πάμε από το δρόμο που ενώνει το Σταυρό με την Ανωγή προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και να συνεχίσουμε προς τη Βίγλα με τους δύο μύλους με τελικό προορισμό τη Ράχη στο Κιόνι.

Το μονοπάτι ξεκινάει τρία περίπου χιλιόμετρα μετά το Σταυρό σε μια δεξιά στροφή του δρόμου. Δεν είναι κάποιο από τα επίσημα μονοπάτια που έχουν σηματοδοτηθεί τα τελευταία χρόνια, είναι όμως ένα γνωστό στους παλιούς μονοπάτι που περνά μέσα από καλλιέργειες και είναι σηματοδοτημένο από τις πρώτες προσπάθειες καταγραφής και σηματοδότησης με τους  - γνωστούς σε όσους κάνουν τέτοια μονοπάτια  - κόκκινους κύκλους

Η αρχή του μονοπατιού ήταν κλεισμένη με συρματόπλεγμα – το γνωστό και αυτό συρματόπλεγμα των κτηνοτρόφων. Το ανοίξαμε και περνώντας το κλείσαμε. Αντί όμως να βρούμε ανοιχτό δρόμο βρεθήκαμε μέσα σε κλειστή περίφραξη, σε ένα μαντρί δηλαδή. Με τα πολλά, αφού πρώτα γελάσαμε και στη συνέχεια εκνευριστήκαμε, βρήκαμε και το δεύτερο άνοιγμα που μας επέτρεψε να βγούμε στο μονοπάτι.

Χωρίς να υπάρχουν εμφανή σημάδια κινηθήκαμε προς τα δεξιά πάνω σε ένα μονοπάτι που πιθανολογούμε πως ήταν απομεινάρι του μονοπατιού που οδηγούσε κάποτε από το Σταυρό στην Ανωγή. Μετά από είκοσι περίπου μέτρα στα αριστερά μας διακρίναμε ένα σημάδι, κατεβήκαμε προς τα κάτω και στη συνέχεια τα εμφανή πλέον σημάδια μας έδειχναν το δρόμο.

Η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή. Βαδίζαμε πλέον μέσα σε ένα μονοπάτι σκιερό, σκεπασμένο από πουρνάρια και άλλους θάμνους. Η σηματοδότηση, παρά την παλαιότητά της , ήταν ικανοποιητική και μας οδήγησε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στο μικρό εκκλησάκι. Λίγο πιο κει, συναντήσαμε τα καινούργια σημάδια – γαλάζια και άσπρα – που έδειχναν την αρχή του μονοπατιού που θα μας οδηγούσε στη Ράχη, το ορεινό τμήμα του Κιονιού

Εμείς, όμως, έχουμε άλλο σκοπό πρώτα, να πάμε στη Βίγλα, στους δύο μύλους. Ξέραμε ότι υπήρχε μονοπάτι, δε θα μπορούσε άλλωστε να μην υπήρχε μονοπάτι για τους μύλους. Δυστυχώς όμως, σημάδια γι’ αυτό το μονοπάτι δεν βρήκαμε. Έτσι, κινηθήκαμε από διαίσθηση και μόνο, σημαδεύοντας το λόφο πάνω στον οποίο γνωρίζαμε πως βρίσκονταν οι μύλοι. Τελικά, μετά από ταλαιπωρία, πατώντας από βράχο σε βράχο και με τη δυσάρεστη σκέψη πως θα έπρεπε αυτό το κομμάτι της διαδρομής να το ξανακάνουμε προς τα πίσω για να βρεθούμε πάλι στο εκκλησάκι, φτάσαμε στους δύο μύλους

Παρόλη την  ταλαιπωρία όμως, η θέα που πρόσφερε το ύψωμα αλλά και οι ίδιοι οι μύλοι μας αντάμειψαν. Ευτυχώς για εμάς επίσης, δε χρειάστηκε να γυρίσουμε προς τα πίσω καθώς  ανακαλύψαμε σχετικά εύκολα τα σημάδια – γαλάζια και άσπρα - που θα μας οδηγούσαν κατευθείαν στη Ράχη χωρίς να γυρίσουμε στο εκκλησάκι.  Αρχικά τα σημάδια ήταν πάνω σε βράχους, γρήγορα όμως βρεθήκαμε σε ένα μονοπάτι σηματοδοτημένο και καθαρό. Σε ένα ή δύο σημεία μόνο αμφιταλαντευτήκαμε, τελικά όμως τα καταφέραμε σχετικά εύκολα καταλήγοντας στη Ράχη

Η συνολική διαδρομή ήταν γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα. Μαζί όμως με τα πισωγυρίσματα στο μη σηματοδοτημένο τμήμα και τις δύο στάσεις που κάναμε στο εκκλησάκι και στους μύλους, μας πήρε κάτι πάνω από τρεις ώρες. Η εμπειρία της κατάκτησης όμως μας είχε συνεπάρει όλους και μας έκανε να ξεχάσουμε την όποια ταλαιπωρία και κούραση

22 Αυγούστου

Ο ουρανός ξημέρωσε κόκκινος στην Ιθάκη και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως ήταν από τη μεγάλη φωτιά του Έβρου. Η φωτογραφία είναι από τη Νίκη Φιλιππάτου και θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα πανέμορφο θέαμα, εάν δε γνωρίζαμε πως από πίσω του κρύβεται μία καταστροφή και μία τραγωδία. Δεκάδες άνθρωποι μέχρι τώρα έχουν βρεθεί απανθρακωμένοι ( και το λέω αυτό παρόλο που γνωρίζω πως στο μέσο Έλληνα δεν του καίγεται καρφάκι για τους μετανάστες, ίσως μάλιστα να χαίρεται και από πάνω).

Ο Έβρος καίγεται, η Ροδόπη καίγεται, η Καβάλα καίγεται, η Χαλκιδική καίγεται, η Βοιωτία καίγεται, η Αττική καίγεται. Ο κρατικός μηχανισμός παρακολουθεί διακριτικά από απόσταση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιμένει μέχρι να φυτρώσουν λίγα γένια και κάνει πρόβες με θλιμμένο ύφος και φούμο στο πρόσωπό του για να εκφράσει αύριο με πειστικότητα τη θλίψη του αλλά και την οργή του για την αναθεματισμένη κλιματική αλλαγή. «Γέλα ρε, δεν βαριέσαι, όλα είναι συνήθειο / μην δακρύσεις, γιατί…θα σε πάρουν για ηλίθιο / Καληνύχτα μαλάκα, μοναχά να θυμάσαι / αύριο πρωί, το ίδιο μαλάκας πως θα `σαι» (οι στίχοι είναι των Active Member)

31 Αυγούστου, Αφάλες

Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα !

Η θάλασσα είναι ο καθρέφτης σου· διαλογίζεσαι την ψυχή σου

μέσα στο αιώνιο ξετύλιγμα της επιφάνειάς της,

Και το πνεύμα σου δεν είναι μία άβυσσος λιγότερο πικρή.

(απόσπασμα από το «Ο άνθρωπος και η θάλασσα» της ποιητικής συλλογής του C. Baudelaire – Τα Άνθη του Κακού)

 

2 Σεπτεμβρίου

Αφού έτσι ξεκίνησε, ας τελειώσει κι έτσι. Φαίνεται πως οι έρωτες που διαρκούν είναι οι δύσκολοι και αυτοί που σου γλιστράνε συνέχεια πριν προλάβεις να τους βαρεθείς