Αρχαίες Αλαλκομενές

Στο λόφο του Αετού, στο στενό ισθμό που ενώνει τα δύο τμήματα του νησιού,  βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος των Αλαλκομενών. Η θέση της αρχαίας πόλης ήταν στρατηγικής σημασίας όχι μόνο επειδή έλεγχε την επικοινωνία μέσω της ξηράς μεταξύ των δύο χερσονήσων που συγκροτούν το νησί, αλλά επειδή, επιπλέον, βόρεια και νότια αυτής υπάρχουν δύο φυσικά λιμάνια, ενώ από την κορυφή του λόφου ελέγχεται οπτικά το κανάλι μεταξύ Ιθάκης και Κεφαλονιάς, όπως και ο ορίζοντας μεταξύ Ιθάκης και Ακαρνανίας.

Αυτό το χώρο επισκεφθήκαμε παίρνοντας ένα καλά σημαδεμένο μονοπάτι, το οποίο ξεκινά από το ψηλότερο σημείο του  ασφαλτόδρομου που συνδέει το λιμάνι του Πίσω Αετού με τον κόλπο του Αετού. Παρόλο που η διαδρομή είναι σχετικά μικρή, είναι ιδιαίτερα κουραστική λόγω της μεγάλης κλίσης. Αξίζει να αναφέρουμε ότι μέσα σε ένα μόλις χιλιόμετρο, ανεβήκαμε υψομετρικά 240 μέτρα. Η θέα όμως που αντικρύσαμε φτάνοντας στην κορυφή του λόφου,  άξιζε και με το παραπάνω την όποια κούραση. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν, επίσης, τα κυκλώπεια τείχη που συναντήσαμε. Όπως αναφέρει ο Ερρίκος Σλήμαν που πραγματοποίησε ανασκαφή στον Αετό το 1878, "αυτή η κυκλώπεια πρωτεύουσα είναι μοναδική στον κόσμο, και ο κάθε θαυμαστής του Ομήρου θα έπρεπε να έρθει να την δει"

Η κατάρα του Σολαίρη (2)

Βαθύ, Ιθάκη (1821)
Χαλκογραφία του Άγγλου ζωγράφου Joseph Cartwright

Διαβάζουμε το βιβλίο του Πέτρου Βλάχου “Ο τέκτονας Τζιοβάνι Σολαίρ στην Ιθάκη του 1837”.  Στη σημερινή ανάρτηση μαθαίνουμε τις περιπλανήσεις του Σολαίρ, μέχρι τελικά να καταλήξει στην Ιθάκη. Από τα πόστα που υπηρέτησε ως γραμματέας του υποπροξενείου της Βρετανίας στην Αρκαδία και του προξενείου της Ολλανδίας στην Πάτρα, μαθαίνουμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την προεπαναστατική Ελλάδα και φτάνουμε μέχρι τη στιγμή που πατάει το πόδι του στην Ιθάκη το 1831, οπότε ξεκινά την ίδρυση της πρώτης μασονικής στοάς στο νησί

Χελώνα στα Δεύτερα Κουρβούλια

Στις 9 Αυγούστου 2019 μια πανέμορφη θαλάσσια χελώνα εθεάθη στα Δεύτερα Κουρβούλια, τη δεύτερη παραλία μετά τις Φρίκες στη βόρεια Ιθάκη. Οι λουόμενοι την σεβάστηκαν, παρακολουθώντας την από μακριά, χωρίς να την ενοχλούν. Έτσι, μπόρεσαν να απολαύσουν για πολλή ώρα τις ήρεμες και γεμάτες χάρη κινήσεις της χελώνας. Απολαύστε το βίντεο:

Η κατάρα του Σολαίρη

"Η κατάρα του Σολαίρη". Αυτή η έκφραση έχει διασωθεί έως σήμερα και μπορεί να την ακούσουμε να βγαίνει από τα χείλη κάποιου Θιακού, όταν θελήσει να αιτιολογήσει  κάποια οποιαδήποτε αναποδιά που συμβαίνει στον τόπο του

Η υπόθεση του Σολαίρη – για την ακρίβεια του Γάλλου Τζιοβάνι Σολαίρ – είναι μια τραγική ιστορία ενός φρικτού εγκλήματος που συντάραξε την κοινωνία της Ιθάκης το 1837, όταν ακόμη το νησί βρισκόταν κάτω από αγγλική κυριαρχία. ‘Ένα έγκλημα που προκαλεί συναισθήματα οργής όχι μόνο για το ειδεχθές της πράξης, που ήταν η σφαγή της γυναίκας και του 12χρονου γιου του Σολαίρ, αλλά και για το γεγονός ότι η τοπική κοινωνία της Ιθάκης θέλησε να φορτώσει τη στυγερή δολοφονία στον ίδιο το Σολαίρ. Από τη μια γιατί δεν της ήταν εύκολο να αποδεχθεί ότι κάποιος δικός τους άνθρωπος ήταν ο στυγνός δολοφόνος και από την άλλη γιατί της ερχόταν εντελώς βολικό να είναι δολοφόνος ένας ξένος που τύχαινε επιπλέον να είναι ο αρχηγός της νεοσυσταθείσας τεκτονικής (μασονικής) στοάς της Ιθάκης. Μιας οργάνωσης, η οποία στα μάτια τους – και κυρίως στα μάτια της τοπικής ορθόδοξης εκκλησίας – φαινόταν ότι απειλούσε τις παραδόσεις του τόπου τους. Ήταν βολικό, όμως, και για την αγγλική διοίκηση να παρθεί μια απόφαση που θα ικανοποιούσε το κοινό αίσθημα, καθώς το τελευταίο που θα επιθυμούσαν οι Άγγλοι θα ήταν μια εξέγερση που θα μπορούσε να ξεσπάσει με αφορμή το περιστατικό αυτό. Ήδη, τέσσερα χρόνια πριν, στη γειτονική Κεφαλονιά, είχε εκδηλωθεί στάση του αγροτικού πληθυσμού, με ένοπλη σύγκρουση με τις αρχές, με αφορμή τις εκλογές για την ανάδειξη τοπικών αρχόντων.

Περαχώρι - Παλαιοχώρα - Σπήλαιο Νυμφών

Η Παλαιοχώρα ήταν ο ένας από τους τρεις μεγάλους μεσαιωνικούς οικισμούς της Ιθάκης. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο οικισμούς, την Εξωγή και την Ανωγή, που είναι ακόμη ζωντανοί, έστω και με λίγους κατοίκους, η Παλαιοχώρα είναι σήμερα ερειπωμένη. Χτισμένη, όπως και οι άλλοι δύο οικισμοί, σε μεγάλο υψόμετρο για το φόβο των πειρατών, η Παλαιοχώρα σήμερα είναι ένα φάντασμα ενός οικισμού, του οποίου τα ερειπωμένα και γκρεμισμένα κτίρια μαρτυρούν ωστόσο ότι κάποτε έσφυζε από ζωή.   

Αυτό το μελαγχολικό απομεινάρι του παρελθόντος θα επισκεφτούμε σήμερα, περπατώντας πάνω σε ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον μονοπάτι που ξεκινά από τον γειτονικό σύγχρονο οικισμό του Περαχωρίου, περνά μέσα από τα ερείπια της Παλαιοχώρας και καταλήγει στο Σπήλαιο των Νυμφών

Πρόκειται για μία μαγευτική διαδρομή με πολύ όμορφη θέα προς τον κλειστό κόλπο του Βαθιού, έναν κόλπο τόσο κλειστό και τόσο ήρεμο που από ψηλά μοιάζει με λίμνη. Είναι ένα εύκολο μονοπάτι, μήκους περίπου τριών χιλιομέτρων, με ελάχιστη υψομετρική διαφορά, με πέτρινα πεζούλια κατά μήκος του και ένα όμορφο ξύλινο κιόσκι τοποθετημένο πάνω στο πιο μαγευτικό σημείο

Γιδάκι

Σήμερα θα περπατήσουμε από την παραλία «Μνήματα» μέχρι το «Γιδάκι», την πιο εντυπωσιακή παραλία της Νότιας Ιθάκης, που πολλές φορές τη βλέπουμε να φιγουράρει σε λίστες με τις πιο όμορφες ελληνικές παραλίες. Στο δρόμο μας θα συναντήσουμε και την παραλία του «Σκίνου». 

Μάθαμε ότι πριν από λίγους μήνες, ο δρόμος από τα Μνήματα μέχρι το Σκίνο, μια διαδρομή δέκα λεπτών με τα πόδια,  ασφαλτοστρώθηκε.  Δεν ξέρουμε κατά πόσο ήταν αναγκαίο να γίνει αυτή η ασφαλτόστρωση. Ελπίζουμε, πάντως, να μην έχουν τη φαεινή ιδέα να ανοίξουν ασφαλτόδρομο μέχρι το Γιδάκι. Ας μείνει και μία παραλία ελεύθερη από αυτοκίνητα και όλα όσα φέρνουν αυτά.

Λεύκη - Αμμουδάκι

Σήμερα θα κατηφορίσουμε από το χωριό της Λεύκης προς το Αμμουδάκι. Την παραλία όπου συνήθιζαν να κάνουν το μπάνιο τους οι κάτοικοι της Λεύκης πριν μπει στη ζωή τους το αυτοκίνητο που θα τους πήγαινε αργότερα σε πιο κοσμικές και πιο εύκολα προσβάσιμες παραλίες. Όταν η πεζοπορία αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας των ανθρώπων. Μπορεί να ήταν από ανάγκη, είχαν όμως μάθει να την διαχειρίζονται όπως τόσα άλλα. Με παρέα, με κουβέντα, με παιχνίδι και πειράγματα γινόταν μέρος της ζωής των ανθρώπων και σε καμία περίπτωση χαμένος χρόνος.

Το Αμμουδάκι, λοιπόν, ήταν η κύρια παραλία των Λευκησάνων. Γι' αυτό εξάλλου υπήρχαν δύο μονοπάτια προς αυτό, για να μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι οι κάτοικοι από όλες τις γειτονιές της Λεύκης. Τα δύο μονοπάτια, σμίγουν χαμηλά και καταλήγουν στην παραλία.

Εμείς ξεκινήσαμε από το μονοπάτι που ξεκινά από την πλατεία του χωριού. Η διαδρομή είναι μικρή, λιγότερο από ένα χιλιόμετρο και η υψομετρική διαφορά είναι 150 μέτρα περίπου. Είναι εύκολη και ευκρινής και απαιτεί περίπου είκοσι λεπτά με χαλαρό βηματισμό.

Λεύκη - Καμίνια

Σήμερα, θα περπατήσουμε από το χωριό της Λεύκης μέχρι την παραλία Καμίνια. Η παραλία πήρε το όνομά της από τα καμίνια ψησίματος κεραμιδιών που λειτουργούσαν εκεί. Τα καμίνια είναι δύο, χτισμένα δίπλα στη θάλασσα. Τα καμίνια αυτά κατασκευάστηκαν τον 19ο αιώνα. Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου άρχισε η παρακμή των τοπικών εργαστηρίων κεραμοποιίας, λόγω της εμφάνισης των μονάδων μαζικής παραγωγής κεραμιδιών. Τότε πρέπει να σταμάτησε και η λειτουργία των καμινιών της Λεύκης.

Η διαδρομή έχει μήκος περίπου 1,5 χιλιόμετρο και η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 150 μέτρα. Είναι εύκολη, ευκρινής και σκιερή και απαιτεί περίπου τριάντα λεπτά με χαλαρό βηματισμό.

Η Παναγία η Σπηλιώτισσα

Η Παναγία η Σπηλιώτισσα είναι ένα εκκλησάκι χτισμένο στην εσοχή ενός βράχου στη νότια πλαγιά του βουνού Μερόβουλο στο νότιο τμήμα της Ιθάκης. Έγγραφο του 1636 που αναφέρεται σε αυτό, μας δείχνει την παλαιότητά του. Κάθε χρόνο στη γιορτή της Παναγίας, στις 2 Ιουλίου, το εκκλησάκι γιορτάζει και οι  κάτοικοι μεταφέρουν ως εδώ την εικόνα της Παναγίας, που φυλάσσεται στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Περαχώρι. Η διαδρομή που ακολουθούν είναι αυτή που θα περιγράψουμε. Είναι το μονοπάτι που περνά μέσα από τα κτήματα με τις καλλιέργειες των Περαχωριτών και καταλήγει στο μικρό εκκλησάκι

Η διαδρομή έχει μήκος περίπου 5 χιλιόμετρα και η υψομετρική διαφορά είναι περίπου 150 μέτρα. Δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και απαιτεί περίπου δύο ώρες